Boulevard Of Broken Dreams
Wie de beruchte Kortrijksesteenweg passeert in het al even roemruchte Oost-Vlaanderen, zal wel eens de minzame glimlach hebben bovengehaald. Het is zo’n typisch voorbeeld van een teveel aan geld en een tekort aan liefde.
Zou dit geen gescheiden pleonasme zijn? Zijn dit geen communicerende vaten?
De afwisseling van luxe garages van Porsche en Ferrari, tegenover ‘de hoerenkoten’.
Geldt bij ‘hoerenkoten’ trouwens ook de tussen-n?
Volgens mij moeten we medelijden hebben met de rijken, en bewondering hebben voor degenen die zwelgen in liefde, en met levensvreugde in hun ogen iedere dag de wereld tegemoet treden. Juist door dat niet-tekort aan liefde.
Het leven lijkt de laatste tijd wel weer te gloriëren in al zijn banaliteit.
Wat meer en meer een feit is: als mens lijken we meer belang te hechten aan de banaliteiten van het leven dan aan het leven zelf.
En ook: alles van waarde is weerloos.
Die laatste zin is misschien wel de mooist geschreven uit de Nederlandse taal.
Daar spreekt zo’n deemoedigheid uit, en ook wel een verlorenheid.
Volgens de humanisten zijn we allemaal niemand, maar zijn we slechts iemand in relatie tot de ander.
Wie die ander dan wel mag zijn is mij een raadsel. Ik heb hem/haar alvast nog niet gevonden.
Niemand kent iemand.
Filed under: Existentiële Angst | 3 Comments
Vrouwen
Ik moet bekennen: ik heb één grote zwakte.
Vrouwen.
Als een vrouw naar me lacht ben ik weerloos.
Volgens Etienne Vermeersch weet men van een vrouw nooit waar de engel eindigt en waar de duivel begint, en dat kan wel eens kloppen.
Vrouwen zijn in mijn wereld goddelijke wezens, en als een vrouw naar me lacht ben ik weerloos.
Mijn achilleshiel dat is: de dagelijkse, goddelijke vrouw, dat wezen dat dicht bij de engelen slaapt, mijn grote zwakte.
Vrouwen aan de macht.
Filed under: Vrouw | Leave a Comment
Tijd voor reflectie
En als de storm is gaan liggen en de huilende wind de mond is gesnoerd, dan is het ook rustig geworden in het hoofd.
En geheel op het ritme van de natuur is het ook in het hoofd om de paar weken onrustig. Met stormwind. En harde regen.
En dan is het voor jezelf en de anderen beter om binnen te blijven, om de schade te beperken.
Filed under: Winterblues | Leave a Comment
Levenslessen
In meerdere fasen van een mensenleven komen wel eens inzichten opzetten die aardverschuivend kunnen zijn voor de persoon in kwestie die deze inzichten verwerft.
Dat kan gaan van het zien van de diepe dalen van de eigen onveranderlijke ziel, tot het moedeloos worden van het vastzitten in een uitzichtloze levenssituatie.
Persoonlijk zijn de volgende mij laatst als een schok geopenbaard.
Wie sterk staat in het leven is hij of zij die keuzes maakt en prioriteiten stelt, en de gevolgen van zijn/haar keuzes kan inschatten en de gevolgen ervan draagt, hoe moeilijk dat soms ook is.
Een volwassen mens kun je fundamenteel niet meer veranderen, hoe hard je ook probeert. Een volwassen mens kun je enkel nog ten slechte veranderen. Maar ten goede? Nee, dat nooit.
De liefde, de liefde en de liefde is het enige wat telt in dit leven en het enige immateriële materiële dat we zouden mogen nastreven. De liefde voor de natuur. De liefde voor de vrouw. De liefde voor de vriendschap. De liefde voor de muze. De liefde voor de kunst.
Want zoals Jacques zingt: zonder liefde warme liefde, weent de zee de grijze zee, zonder liefde warme liefde sterft de zomer de droeve zomer, en schuurt het zand over mijn land, mijn vlakke land…
En dan zij die zichzelf doodwerken met naast zich heen levend de zogenaamde dierbaren, en op drieënvijftig sterven aan een hartaderbreuk. Of erger nog, zien dat zij zoveel jaren later hun dierbaren niet meer herkennen. Zij hebben het niet begrepen.
Filed under: Van Kant, Winterblues | Leave a Comment
En waar de mens bleef doorgaan…
Wat hebben we vandaag geleerd?
Iedereen doet ook alleen maar zijn uiterste best.
Een mens kun je niet veranderen.
De mens is een kortzichtig wezen.
Alleen de liefde kan ons redden.
Liefde. Liefde. Liefde.
Filed under: Winterblues | Leave a Comment
Is het niet de wens van elke rechtgeaarde mens om blootsvoets te sterven?
Wat ons overgevoelige zielen verbindt is dat we de waanzin zien daarbuiten.
Zij die de waanzin niet zien zullen wel gelukkig zijn.
Maar wij overgevoelige zielen, wij zien af.
Waar een mens stil staat.
Dat is een anomalie.
Een unicum.
In deze wereld.
Straks gaan na de koffietafel de mensen weer naar huis.
Zij stappen in de auto en rijden huiswaarts.
Waar de haard zachtjes knispert en sneeuw van de jassen sijpelt.
En ’s anderendaags weer in de file.
Misschien is de kleur van de zonsopgang iets anders gekleurd, na het emotionele gebeuren van dit weekend.
Maar evengoed,… Daarna evengoed, weer de gewone gang van het leven.
Van alledag.
De wildedans der dwazen.
Filed under: Winterblues | Leave a Comment
Het ministerie van achteruitgang
Nu de meest verderfelijke periode van het jaar er weer zit aan te komen, namelijk de eindejaarsfeesten, wordt het weer eens tijd om in de pen te kruipen en te reflecteren. Wat moet een mens, naast zichzelf te pletter werken, anders doen?
Geef een mens vrije tijd en wat doet hij ermee? GTA V spelen, op Facebook zitten, shoppen, DVD’ke bekijken. De westerse mens is zo verzadigd en onevenwichtig geworden door de verschuiving inspanning/beloning, dat naast de weinige arbeid die verhoudingsgewijs nog moet verricht om in een levensonderhoud te voorzien, enkel de verveling schuilt. En al die arbeid wordt dan nog in een tijdsspanne van 38u geperst. Waanzin.
Wat er zo verderfelijk is aan de eindejaarsperiode? De gekunsteldheid, het shoppen, het eten, de overvloed, de plastic gezichten, de hypocrisie, de luiheid, de kerstbomen, de jaaroverzichten, de eindejaarslijstjes.
Deze periode is symptomatisch voor het zelfgenoegzame westen. Er wordt alleen maar achteruit geblikt en nauwelijks vooruit. Want in de verte gloort tegenwoordig enkel angst. Ik ben er zeker van dat ‘De Chinezen’ met ons zullen lachen als de westerse wereld eind dit jaar weer twee weken plat zal liggen omdat ze zichzelf per se wil verliezen in ‘La Grande Bouffe’.
Om me dicht bij zelfmoord te doen brengen hoef je maar één ding te doen: neem me mee naar een Kerstmarkt of de dag voor Kerstavond naar een shoppingcenter. Dichter bij het hellevuur kun je volgens mij niet komen.
Voor de eerste keer zal ik eind dit jaar het land ontvluchten en me op mijn vertrouwde berg gaan verschuilen.
Dan kan ik bij de overgang lachen naar al de waanzinnigen daar beneden, die zich verdrinken in vadsigheid en zelfgenoegzaamheid. En kijk ik uit naar het begin van weer een nieuwe lente, om het echte begin van een nieuw jaar te vieren. Helemaal volgens mijn eigen aard. Op het ritme van de natuur. En niet op deze van mijn dierbare broeder, de medemens.
Filed under: Misantropie, Winterblues | Leave a Comment
Mantra
Hoe ging het ook alweer, die mantra van de Nieuw-Vlaamse Andermaal gefrustreerden?
Werken, sparen en ondernemen?
Nee; werken, sparen en ondernemen IN DIT LAND.
Het is een mantra geworden, die zich na al die tijd als een, euh ja… mantra in mijn hoofd heeft genesteld, wat waarschijnlijk de betrachting is van een mantra.
Al maanden hoor ik De Grote Roerganger en Jan Hesp het hebben over ‘al wie werkt, spaart en onderneemt in dit land’.
(BTW, die Jan Hesp heb ik altijd al een eng mannetje gevonden, waarschijnlijk zat die in zijn wiegje al te vendelzwaaien)
AL WIE WERKT, SPAART EN ONDERNEEMT IN DIT LAND.
WERKT
SPAART
ONDERNEEMT
Het klinkt bijna als een slogan op zo’n goede oude communistische prentbriefkaart, de werkwoorden vervoegd op dat oud-Nederlands bevelende taaltje. ONTWAAKT verworpenen der aarde. Om mensen aan te zetten om iets te (excusez-moi le mot) ondernemen.
Volgens die Nieuw-Vlaamse leukerds wordt al wie werkt, spaart en onderneemt in dit land zowat het brood uit de mond gegeten.
Sterker nog: door de regering Di Rupo zijn wij allen tot slaven verworden, quasi verhongerend door deze belasting vretende regering. Want dat was ik nog vergeten; eigenlijk moet het zijn ‘een Franstalige belastingregering die al wie werkt, spaart en onderneemt in dit land het leven onmogelijk maakt’.
Wat ik denk doet er eigenlijk niet toe.
MAAR
Ik vermoed…
Die mensen die werken, zijn dat die negentotvijfslaven die dagelijks tot een uur in de file staan (Au Suivant), en die als ze voor een job solliciteren, minstens een nettoloon van 3000€ eisen plus een bedrijfsauto en extralegale voordelen ongeacht hun merites, gewoon omdat ze een managementdiploma hebben?
Die mensen die ondernemen, zijn dat kleine zelfstandigen zoals Palmans Plafonneerders en Rudi’s Raamkozijnen die ik met hun bestelwagens van vijf uur ’s morgens die baan zie opgaan? Die kleine zelfstandigen die zagen en klagen (bitching and moaning) en ’s zaterdags zie voorbijscheuren in hun sportwagen, fiscaal ingebracht in het bedrijf? En kleine dikke enge mannetjes met baarden zoals die Fernand Huts?
Die mensen die sparen, zijn dat mensen zoals ikzelf?
Alle bovenstaande vrijemarktslaven mogen zich gelukkig prijzen dat ze zitten in de situatie waarin ze zitten, en dat ze het eten niet uit hun mond moeten sparen voor hun kinderen, omdat zoiets als een basisinkomen niet bestaat in dit zowat meest welvarende hoekje op deze aardkloot. En dat het een schande is dat er nog zoiets bestaat als daklozen op deze zelfde aardkloot, omdat datzelfde basisinkomen nog steeds geen fundamenteel recht is geworden in deze toch zo welvarende en gesofisticeerde westerse samenleving. De behoeftepiramide van Maslow is zuivere theorie gebleven.
Dit land gaat niet naar de kloten door te weinig welvaart maar juist door te veel. En een te ongelijke spreiding ervan. Door een afkeer van arbeid met een (arbeidsintensieve) productieve meerwaarde. Als het werk in bijvoorbeeld seizoensarbeid zelfs niet meer gedaan wordt door goede oude jobstudenten maar door buitenlandse werkkrachten omdat wij vadsige westerlingen daar onze neus voor optrekken, dan is het ver gekomen. Laat die jobstudenten dan maar GTA V spelen. En intussen gaan voor een MBA aan de Vlerick management school, waarna ze mogen toetreden tot de vergulde gilde van dat over het paard getilde management volkje. Die managers zorgen met hun onzin in hun eentje voor de gehele productieve minwaarde in dit land.
Intussen is De Zwijger ook toegetreden tot dat ondernemende volkje zoals Rudi’s Raamkozijnen. En werkt hij tot zestig uur per week aan een hongerloon maar wel met volle goesting en uit liefhebberij. En maakt die zich geen illusies over hoe ondernemers het moeilijk wordt gemaakt in dit land. Maar wordt niet cynisch daardoor, maar eerder door het gebrek aan motivatie en de werkethiek van de negentotvijfslaven met hun vaste loon en hun vereisten en de parachute waar ze aanhangen.
Wie onderneemt in dit land moet zich geen illusies maken over waar hij of zij mee bezig is, en wordt zichzelf er best nu reeds van gewaar dat Het Grote Geld Scheppen voor een ander leven zal zijn. Maar eigenlijk is dat nog zo slecht niet. Het zorgt hopelijk voor een verschuiving naar meer maatschappelijk ondernemen met als gunstige nevenwerking dat alle kapitalisten met hun bedrijfssportwagen eruit gefilterd worden. Dat ze dan maar vluchten naar het buitenland en fiscale paradijzen, dan kunnen wij eindelijk die communistische heilstaat installeren.
Dat laatste was grappig bedoeld…
Filed under: Misantropie | Leave a Comment
Zinledig
Het is niet prettig om buiten de wereld te staan (maar misschien ook niet binnen de wereld).
Want op een dag besef je dat je geen materialist bent zoals de rest, maar dat je integendeel ernaar streeft zo weinig mogelijk te hebben. Zo weinig mogelijk zorgen, zo weinig mogelijk mensen, zo weinig mogelijk zin in eten ook. Want met een lege maag wordt de geest op scherp gesteld, de rationaliteit die overheerst. Weg behoeftebevrediging, geen drang naar zonnestralen. Stilte daarentegen…
Neem die drang naar een huis, een partner, anderen, een kind, enz. weg, en je blijft alleen over, naakt en hongerig. Doelloos ronddwalend in dit zinledig bestaan. En je vraagt je af of je reeds op 27 jaar het einde van de wereld hebt bereikt.
And I rest in a quiet realm.
Der Welt abhanden gekommen.
De anderen dat zijn de digitale junks, die bloggen en twitteren en zagen en klagen, die tetteren en janken en kwaken. En maar denken dat ze belangrijk zijn. En maar liken en volgen. De digitale junks zijn de nieuwe barbaren, zombies met een aandachtsspanne van een fruitvlieg. Narcistische klootzakjes.
Over volgers gesproken: quel est plus humiliant? D’être suivi ou suivant?
Maar de anderen zijn evenzeer verloren, alleen weten ze het nog niet. Neem hen de consumptie af en hun verslavingen en hun verlangen naar steeds meer en beter, leg hen de kleren af en ook zij zijn naakt. Alleen weten ze het nog niet.
En het enige geluk dat je nog hebt is dat je de tijd kan doen wegsmelten in je autistische brein. Je bent bezig met techniek, of met penseel. En op je fietsje natuurlijk, omgeven door natuur. Een oermens met oerkracht. Op je fietsje ben je pas echt gelukkig. Alleen. In de bergen. Dat is het. Maar ik BEN Eddy!. Geen barbaar en al zeker geen gek, maar een dromer. Met steeds maar weer, die alleenheid.
Wie overleeft is hij die kan dromen, en ook hij die in niet-materialistische zaken verlossing ziet en vindt. Kunst, fietsen, natuur, buiten tijd en ruimte,…
Liefde?
En niet te vergeten: honger hebben.
Wie nooit honger heeft, die weet niet wat verlangen is.
Filed under: Misantropie | Leave a Comment
Niets kan blijven duren
Wat heen is is voorbij en wat geweest is is gedaan.
Natuur, natuur, natuur.
Leven is niets meer dan keuzes maken.
Anti-materialistisch.
Niets verwachten, enkel hopen.
Schoonheid, schoonheid, schoonheid.
Onafhankelijk van tijd en ruimte.
Il est cinq heures.
Filed under: De Eenzame Fietser, Existentiële Angst, Zomerblues | Leave a Comment
De Zwijger 