Forever young
Het zijn weer verwarrende tijden.
Op tv zie ik figuren verschijnen die reeds de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt, en die pochen met hun hormonengebruik opdat ze zich eeuwig jong zouden voelen.
In de nabije toekomst krijgen we opa’s die opscheppen over het feit dat ze op hun zestigste geen probleem hebben om oma te bevredigen met een meervoudig clitoraal orgasme. En dan ook nog eens vriendjes zijn met de kleinkinderen op Faecesbook, om eventueel nog eens een jonge scharrel te kunnen scoren zoals vroeger.
Vroeger. Ja, vroeger…
Toen was alles beter.
O tempora, o mores!
Waar is de tijd dat oudere mensen gezien werden als wijzen? Toen jeugdigen werden bekeken als snotneuzen en eeuwige jeugdigen als zielig?
Vandaag roepen wijze mensen geen bewondering meer op. Iedereen moet op alle leeftijden presteren en vitaal zijn. Desnoods tot in de kist, met verschrompelde teelballen door de te felle hormonenkuur.
Hoe anders is het in de weekendkranten?
Tegenwoordig zijn dat halve filosofische traktaten geworden.
Hapklare wijsheden gedebiteerd door BV’s allerhande.
Zoals Leonard Nolens in De Standaard:
Ik met al mijn liefdesverklaringen. Wás ik, bén ik in staat om van iemand te houden? Wás het, is het niet allemaal zelfbedrog? Mijn hart is dood.
Dans nos ténèbres, il n’y as pas une seule place pour la Beauté. Toute la place est pour la Beauté.
Filed under: Zomerblues | Leave a Comment
Wisselvallig
Hoe de paden van het leven lopen, het blijft me verbazen.
Een rollercoaster van emoties, waar neerslachtigheid overgaat in euforie zonder aanwijsbare reden.
Of het moet een ‘powernap’ zijn, of de glimlach van een vrouw.
In se heb ik een haat-liefdeverhouding met het leven.
Volgend eindspel uit de film ‘La Grande Bellezza’ vat het mooi samen:
Zo eindigt het altijd,
met de dood.
Eerst was er het leven,
verborgen onder
bla, bla, bla, bla, bla…
Alles ligt bezonken
onder het gekwebbel
en het lawaai,
de stilte en het sentiment,
de emotie en de angst.
De bij vlagen
luttele sprankjes van schoonheid.
En dan de akelige naargeestigheid
en miserabele dwaasheid.
Alles bedenkt onder
de deken van onbehagen
over het zijn in de wereld.
Bla, bla, bla, bla, bla…
Zo’n sprankje schoonheid, daar is onderstaande wel een voorbeeld van.
Every time I hear that melody, something breaks inside.
Filed under: Existentiële Angst, Zomerblues | Leave a Comment
Als
Als je de liefde niet hebt, dan heb je niets.
Laat ons daar niet flauw over doen.
Dan kun je evengoed sterven.
En maakt het niet uit, wat je ander bezit dan wel mag zijn.
Zonder de liefde ben je naakt en weerloos.
En in het volle besef van dat moment,
kan die realiteit je wel eens overvallen met een stootkracht.
En wil je liefst meteen verdwijnen.
Liefst het vluchten zonder omkijken.
Meteen een mogelijkheid.
De biezen.
De pijn.
Het verlangen.
Ik neem ze mee.
Verre oorden.
Als je de liefde niet hebt, dan heb je niets.
Als je de liefde niet hebt, dan ben je weerloos.
Als je de liefde niet hebt, dan ben je niets.
Filed under: Existentiële Angst, Zomerblues | Leave a Comment
Eén der mooiste geluiden waarschijnlijk voor ons mensen hoorbaar, is het ruisen van de bomen midden in een vol bos. En dan vooral als er een echt harde wind staat. Ik weet niet wat het is, maar het is alsof er dan aan je ziel wordt geschud. Het zorgt niet voor een onmiddellijk neerslachtig gevoel zoals op een regenachtige dag, maar het heeft iets ongemakkelijk. Alsof de Schepper zelve daarboven aan de bomen aan het schudden is. En dat er dra iets naars te gebeuren staat.
In het laatste interview van Lou Reed zei hij iets zeer mooi, wat me altijd zal bijblijven. Dat een ‘bonkend’ geluid in de muziek het geluid is van het hart, van het leven. Zoals de pauken aan het begin van ‘Also sprach Zarathustra’. En dat het ruisen van de wind het geluid is van de liefde. Het geluid van violen.
Maar wat me laatst nog meer verbaast, is de kracht van de stilte. In de waanzin waarin we leven, die onstopbare vooruitgang en dwaasheid, is de kracht van stilte het ultieme. En dan vooral de kracht als je stilte in je hoofd kan krijgen terwijl rondom niets dan lawaai is. Niet voor niets schuilt de kracht van het universum in de stilte die er heerst. De o zo goddelijke stilte. Slechts hier op aarde kwaken we maar door. Leve de uitvinder van oordopjes.
Filed under: Zomerblues | Leave a Comment
Ik had haar willen vragen hoe ze dat toch doet, om zo door het leven te kunnen fladderen? Want zo omschrijf je dat. Ze zou er zelf geen antwoord op hebben vermoed ik. Buiten misschien de gebruikelijke clichés als “alles komt altijd wel goed” of “je moet het leven van de positieve kant zien”. Dichter bij de waarheid is waarschijnlijk dat het allemaal alleen maar draait om chemie. Chemie in dat verdomde hoofd. En dat die chemische balans weleens verstoord zou kunnen raken door een verkeerde ‘nurture’ en een slechte ‘nature’. Als in de kinderjaren dat evenwicht zoek raakt, wees er maar zeker van dat je dat voor de rest van je leven meesleept als een vervloeking.
Volgende heb ik gelezen over zelfdoder Robert Enke:
“Op de persconferentie zei de weduwe:
‘We dachten dat we het met onze liefde zouden te boven komen.’
Maar het lijden is groter gebleken dan de liefde. Zij dacht haar man te doorgronden, maar ook zij is een buitenstaander gebleven. Zelfs ervaren psychiaters zeggen dat ze zich niet kunnen voorstellen wat een depressie is. Eén van de grootste zelfdodingsdeskundigen, Kay Redfield Jameson, zei:
‘De privacy van de geest is een onneembare vesting.’
Je kan de andere niet 100% kennen, zelfs niet als je elke dag met hem leeft. En dan zou je denken dat een psychiater toch in staat moet zijn om iets te doen. Het verrassende is dat de meeste zelfdodingen plaatsvinden tijdens de eerste week van de opname in de psychiatrische kliniek. Als mensen het echt willen, kan je hen niet tegenhouden.”
En over Jeroen Brouwers:
Brouwers is er van overtuigd dat veel mensen uit het leven stappen omdat ze, rationeel en bij zinnen, de balans hebben opgemaakt, en dat daaruit bleek dat die negatief uitkwam. Onder de streep: ontgoocheling en smart.
En dan zie je een figuur als Robin Williams de dood ingaan. The sad clown. Dat gegeven blijft me fascineren. Lachend het lijden dragen. Dan toch boven alles een acteur? We dragen allemaal maskers, opdat we zouden kunnen leven volgens de heersende sociale conventies. Wel, fuck de sociale conventies! Waarom is het toch o zo moeilijk om gewoon ‘boldly’ met elkaar te spreken, echt te zeggen wat er op de lever ligt? Volgens mij ligt het aan een foutje in de biologie. In ons hoofd kunnen we hele filosofische en emotionele gesprekken voeren met onszelf. En dat toevertrouwen aan papier is evenmin een probleem. Maar in rechtstreeks gesprek met anderen, zelfs met degene die we liefhebben? Onmogelijk lijkt wel. De tong verstart.
Zelf bezwijk ik ook op regelmatige basis onder de last van ‘Het Leven’. Dat kun je niet anders uitleggen dat op een gegeven moment het licht uitgaat in je hoofd. En na een week mag je hopen dat het licht ineens weer aanfloept. Zomaar, zonder aanwijsbare reden. En je moet in de tussentijd maar hopen dat nog enkele kaarsen branden daarboven. Want als ook die gedoofd zijn rest enkel de wanhoop. En daarna de onvermijdelijke dood. Als een stootkracht. De stootkracht van de milde kracht.
Filed under: Existentiële Angst, Zomerblues | Leave a Comment
Mon Dieu, wat ben ik rijk!
Wat ben ik rijk, omdat ik zomaar ergens kan stoppen.
Ergens kan stoppen in de graskant, ik leg mezelve aan de kant.
Ik leg me neder tussen de grashalmen en kijk naar boven.
En probeer figuren te ontwaren in de wolken.
In mijn oren, het geluid van een kabbelend beekje.
Op MP3, opdat ik in mijn fantasie, me kan neervlijen bij mijn favoriete bergrivier.
Every cloud has a silver lining.
Wat ben ik gelukkig dan.
Wat ben ik rijk.
Pas recent heeft het niet-materialisme, ja zelfs het anti-materialisme me echt doordrongen.
Wie rijk is in zijn hoofd, die hoeft niets meer.
Wie zomaar op een willekeurig moment zich kan vlijen in de schoot van Moeder Natuur, die is vrij. En rijk. En gelukkig. Meer moet dat niet zijn.
Het was al geweten dat de gezondheid van een land kan afgeleid worden uit hoe haar bewoners de kunst van het nietsdoen onder de knie hebben.
Ik vrees dat in dit land, we dat allang verleerd zijn.
Wie ergens op een zomerse dag in een graskant ligt te snoezen, daar halen ze nog net de arm der wet niet bij, maar eventueel wel een GAS-boete. U bevindt zich in de openbare ruimte, meneer. Maar al die anderen die kakelen en kwakelen op overvolle terrassen, daar is niets op tegen natuurlijk. Het zal ook wel een vorm van nietsdoen zijn. Denken ze.
Eén of andere kunstenaar zou ooit eens een statement moeten maken door voor de rest van zijn/haar bestaan, zich alleen maar achterwaarts voort te bewegen. Uit statement, tegen de vooruitgang, voor het nietsdoen, tegen de waanzin, voor de vrijheid.
Filed under: Zomerblues | 1 Comment
Evenwicht
Ik dacht eraan toen ik terugkwam van mijn jaarlijks terugkerende halve rondreis door La Douce France.
Zou ik ooit een permanent evenwichtige mens kunnen zijn?
Het is iets waarbij ik mijn naïviteit wat heb verloren.
Dat een mens zomaar op een dag, na een ingrijpende gebeurtenis of na introspectie, zomaar blijvend zou kunnen veranderen. En dan nog liefst in een goed, positief en evenwichtig manspersoon.
Zelfs als we na een kankerbehandeling, wereldreis of verlies van een naaste, beslissen dat nu wel de omslag gekomen moet zijn. Relativeren en mild worden weet je wel. Dan blijkt dat doorgaans niet vol te houden. Binnen de kortste keren word je weer dat chagrijnig mens van voorheen, egoïstisch en gestresseerd als nooit tevoren. Niet om je heen kijkend. En nemen de banaliteiten van het leven het weer over van de schoonheid van het bestaan.
Waarom het nu anders zou zijn?
Wie weet dat?
Ik weet alleen dat het meer werk is dan je zou denken.
In principe moet je iedere dag verdomd had werken om filosoof te willen worden of wijsheid te willen scheppen in de chaos.
Het is een permanente bezigheid, een taak vooral van constante zelfreflectie.
Voorts heb ik nog mooie dingen gelezen in de krant. Zoals volgende:
Je kunt de ander niet kennen, wel liefhebben.
De macht van schoonheid is groter dan die van kennis.
Filed under: Existentiële Angst, Zomerblues | Leave a Comment
Verwarring
Daar verscheen Hij dan. Hij stond daar als een zelfverzekerde man, iemand in wie je vertrouwen kon hebben. Met de handen netjes gevouwen om zekerheid en rust uit te stralen. Kortom, iemand op wie je kunt steunen in moeilijke tijden. En toen kwam het eruit: “We leven in verwarrende tijden”.
Bij nader inzien bleek het enkel maar koning Filip te zijn. Maar toch, moest hij deze woorden niet hebben uitgesproken, ik had nooit geweten dat het daadwerkelijk warrige tijden zijn, dat tijdsgewricht waar we heden in leven. Dan had ik nooit die woorden gevonden om te omschrijven waarom het is dat we onszelf soms zo vervreemd voelen van de wereld die ons omringt.
Neem nu volgende foto:
Zéér verwarrend.
Of volgende uitspraak van premier Rutte van Nederland:
“Geschokt door de beelden van volstrekt respectloze gedrag”
En de verwarring of deze uitspraak gaat over de uitspattingen op de Gentse Feesten of deze op Tomorrowland.
Of het feit dat op dit moment Israël misdaden tegen de mensheid aan het plegen is, maar daar niet de minste zweem van kritiek op mag volgen omdat Israël nu eenmaal niet bekritiseerbaar is.
Zéér verwarrend.
Helaas bracht onze koning geen oplossingen voor deze verwarrende tijden.
Misschien iets voor de volgende regering?
Filed under: Existentiële Angst, Zomerblues | Leave a Comment
Yin en Yang
Mijn mond viel zowat open toen ze zei: “ik ben iemand die positief in het leven staat”.
En om het helemaal goed te maken, daarna nog een “alles komt altijd wel goed”.
Daar had ik even niet van terug.
De vrouw had net haar vader verloren, en was me met een deemoedigheid in haar ogen aan het aankijken.
“De dood hoort nu eenmaal bij het leven.”
Ja, zo dacht ik er ook allemaal over natuurlijk.
Maar om dat allemaal in de praktijk te brengen lijkt me toch een hele opgave te zijn.
Als pathologische mensenhater ben ik wel altijd overtuigd geweest van het perfecte metafysische evenwicht waarin we leven.
Yin en Yang weet je wel.
Goed en kwaad, man en vrouw, tegenslag en geluk, constipatie of vliegend schijt.
Maar nooit was de gedachte in me opgekomen dat de mensheid zelf zou kunnen worden ingedeeld en ‘klootzakken’ en ‘de rest’, in een perfecte 50/50 verdeling.
En dat die laatsten wel eens de moeite waard zouden kunnen zijn om te leren kennen.
Eeuwig optimistische en weerbare mensen zou je als je cynisch bent al vlug kunnen bestempelen als dwazen, ware het niet dat het respect de bovenhand neemt als je beseft wat je ervoor moet opbrengen om steeds maar weer tegenslag te kunnen ombouwen in iets positief.
Verder heb ik in mijn agenda genoteerd:
(terug) Mens worden…
Filed under: Existentiële Angst, Zomerblues | Leave a Comment
Wispelturen
Meneer is de laatste week weer onvoorstelbaar wispelturig geweest.
In die mate zelfs dat hij even dacht een vrouw te zijn.
Met van die onvoorspelbare gedragingen.
De ene dag filosoof, Boeddha en stoïcijn in één.
De andere dag een dooie vogel, een zwakkeling, een zombie.
Zomaar, zonder aanwijsbare reden, zonder logica.
Behalve dan misschien de dood, of de simpele gedachte eraan.
Bijna pathologisch.
Ik BEN de vier seizoenen.
Filed under: Existentiële Angst, Zomerblues | Leave a Comment
De Zwijger 